ZÜLFÜ LIVANELI: ÇOK UZAK

7 d'Octubre del 2008
07 Ekim 2008
7 Οκτωβρίου 2008
8 Yom Tishrey, 5769


____IMATGE DEL DÍA____

Fetus Il.lustrat (Enric)

* * *


___ ZÜLFÜ LIVANELI___
ÇOK UZAK"

(MUY LEJANO)


Dejar el Georges Pompidou con la sensación de haber invertido poco tiempo en repasar, una vez más, ese magnífico lienzo de Kokoschka. Calor en el exterior. Gentío y terrazas abarrotadas de juventud tomando bière pression y muchachos lanzando aros y diabolos al cielo. Sin llegar a Les Halles enfilar por St. Denis y adentrarte en ese mundo de mujeres recostadas sobre capós de autos tristes que te guiñan un ojo como Irma la dulce en el film de Minelli y después te sueltan un ¡eh tante!¡vas t'faire enculer! cuando giras hacia St. Étienne para acceder al barrio de Sentier, uno de los más multiculti del París centro. Hombres acarreando con fardos de ropa sucia se dirigen a lavanderías industriales. Tiendas de colchones, sábanas, alfombras, cortinas... el mundo del textil en plena efervescencia. Hombres negros con gorros de lana amarillos, verdes y rojos.

Entrada al Sentier

Mujeres árabes cargadas con cestos repletos de pan recién hecho. Indios con turbante. Bohemios lanzándose en ayunas como beatos a los piés de un Cristo al magnético y frío vaso de Pastis . Niños asiáticos de ojos imposibles esperando a la salida de un colmado vietnamita. Iraquís, bengalíes, españoles, irlandeses... El Sentier acoge y repele al foráneo y como el agua con el aceite, flotando uno y hundido el otro, dejan pasar los días y las noches dejándolos convivir sin hacerse demasiadas zancadillas, soñando todos con el regreso a casa.


La rue Poissonnière sube y, entre extraños carritos metálicos, hinchados de colchas arrugadas y almohadas aplastadas, te haces paso hasta la rue de la Lune. Pequeña, oscura, estrecha callejuela va a desenbocar a Bonne Nouvelle, justo delante del arco, de la Porte de St. Denis: défense d'afficher, vous n'avez pas la priorité, tout droit République...


Asomar la cabeza en el ancho Boulevard Sébastopol en dirección a la Gare de l'Est y allí, entre los portales de casas burguesas, reconditos kioscos emitiendo música turca desde un viejo radiocasete. Paredes cubiertas de cajas con cintas. Nombres que tú todavía no conoces y que, en pocos días, pasarán a formar parte de la nueva vida, la que comienza en el momento en que descubres la rue des Petites Écuries. La calle bulle. Las paredes están totalmente empapeladas con carteles escritos en turco, en kurdo, en persa y árabe... de los pequeños comercios emanan eflubios de coles fermentadas, de carnes y legumbres cocinadas al vapor, de aceitunas gigantes y miles pepinillos en tarros de cristal. Cafés como los que más tarde verás en Fener o Fatih, en Istanbul: Humo, abigarramiento, ruido ensordecedor, olor intenso de raki, vino y café. La música invadiéndolo todo. Pequeños locales semiclandestinos de venta de cintas y pocos compactos. Hombres bigotudos por doquier. Gorras y mocasines. Hoces y martillos adornando las banderas. Restaurantes donde probar especialidades del kurdistán, picantísimas guindillas, helado ayran...


Yasí, inmerso en ese barrio Chateau d'Eau, rue Richer, St. Denis... así, poco a poco o de un porrazo, sin comprender la manera, el mágico hechizo, comprenderás que hay algo tuyo ahí, que parte de tu yo está en ellos y algo de ellos te pertenece. En esa simbiosis de borracheras anisadas y observación de eternas jugadas de blackgammon, de sonidos sutiles y voces mostificadas, de lamentos insoportables y comidas desconocidas, en ese contexto apareció ante mi lo primero que caté de Zülfü Livaneli. Me lo ofreció un simpático muchacho de extrema izquierda que vendía cintas en un local cercano. Nos entendimos un poco en francés y un poco por señas y me hizo saber cuan importante era aquel tipo. Ya no podría olvidarlo jamás.



Ese casete era el que más tarde comprendí era el mejor trabajo de Livaneli, el más inspirado, el más selecto. No recuerdo el nombre de aquel tipo de gran mostacho y patillas de hacha pero, algunas veces, cuando pongo, ahora sí, el CD Saat dört y oigo la voz de Zülfü arrancándome las entrañas con su Çok Uzak, pienso en aquel muchacho y siento, muy en mi interior, el orgullo y la suerte de haberlo conocido, el placer de haber hablado con él y la dicha de saber que desde aquel día Zülfü livaneli me acompañará en mis buenos y malos momentos, en eso que la gente se obstina en llamar vida.


Çok Uzak

Söz: Konstantin Kavafis
Müzik: Zülfü Livaneli

"Bu bulanık anıyı anlatmak isterdim
Hava silinmiş nerdeyse bir şey kalmamış
Çok eskiden çok ta gençlik yıllarımdam
Bu bulanık anıyı anlatmak isterdim
Bir giysiydi sanki yaseminler
Ağustos'taydı, Ağustos'ta bir akşam
Gözlerini hatırlıyorum biraz sanırım maviydiler
Ah evet maviydiler mavi gök yakuttan
Bu bulanık anıyı anlatmak isterdim
Hava silinmiş nerdeyse bir şey kalmamış
Çok eskiden çok ta gençlik yıllarımdam
Bu bulanık anıyı anlatmak isterdim..."






Lejos

Música : Zülfü livaneli

"Quisiera evocar este turbio recuerdo
Mas ya se extinguió...nada queda apenas_
porque yace lejos, en mis primeros años de juventud.
Una piel hecha como de jazmín...
Era en Agosto, una noche de Agosto
Yo recuerdo tus ojos, creo que eran azules...
Ah sí, eran azules!, el cielo azul hecho de rubís.
Quisiera evocar este turbio recuerdo
Mas ya se extiguió...nada queda apenas_
porque yace lejos, en mis primeros años de juventud.
Quisiera evocar este turbio recuerdo"...

Konstantinos Kavafis

* * *


Μακρυά


Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πώ...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει
- γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...

Εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
Α ναι, μαβιά· ένα περίφημο μαβί.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

___


To Seda, arkadaşım

¡ Çok Teşekkür ederim !


10 comentarios:

Toni Salado dijo...

Bonito recorrido por París, y gran tema de Livaneli, que cada día me gusta más. Como te decía en mi blog, vuelvo a Estambul en Diciembre :D

Görüsürüz!

ENRIC dijo...

Teşekkür ederim Toni,
Sí, Livaneli entre sueños. Livaneli y café espeso, con poso de dos dedos. Livaneli Merhaba, Güldünya, Nefesin Nefesine, Sevda Değil...
Cuando regreses Estanbul ya no será el que conociste, se habrá transformado en el Istambul que ha crecido en tu interior, en el universo que todas las canciones y poemas y el cine turco que hayas podido ver han moldeado de nuevo en tu mente. Estanbul ya no exite, ahora queda solamente Istanbul.
Selam yoldaş

Νίκος-Εμμανουήλ dijo...

Καλησπέρα, Enric:

Comparto contigo ese recordar de por vida a personas con las que sólo intercambiaste una mirada, o unas pocas palabras o un apretón de manos... Hay ojos, voces, ademanes o palabras que nos ocuparon solamente un minuto de nuestra vida y que nos acompañarán siempre.

Leo con emoción tu primer "encuentro" con Livaneli. Comparto también esa sensación de acceder a algo por primera vez y sentirlo como parte de ti, como que te une a él un cordón umbilical (sigo impresionado por tu magnífica ilustración) desde siempre, pero del cual no te habías dado cuenta hasta ahora.

Vaya poema escogió Livaneli para ponerle música. ¡Vaya combinación!
Exquisitos estamos hoy: La más grande voz turca y los versos más excelsos del Neohelenismo.

Ευχαριστώ πολύ!


P.S.: Margarit, del qui en parlavem fa uns dies, "Premio Nacional"...
La burocràcia, de vegades, també té bon gust...

Passa-ho bé!

ENRIC dijo...

Merhaba Nikos,
"Paris vaut bien une messe". Y es cierto para mi, ateo de hoz y martillo. la frasecita, a pesar de representar a un Borbón (¡ajj!) es realista y lo engloba todo. París es la cultura del mestizaje y uno de los lugares que amo más en este mundo. progresivamente pondré otras entradas dedicadas a esta amalgama de gentes y lenguas y aromas que es París.
Muchas gracias por apreciar mis "dibujitos". También es una manera de charlar.
Veo que somos parecidos en muchas cosas. Si me parece que compartimos ciertos gustos (muchos) y una cierta mirada de la existencia (el arte, el gusto por vivir, el placer de degustar lo bello y un poco de rebeldía que algunas veces me parece que apagas o controlas... por favor, no te me ofendas ¿eh?) Llevo la sangre como recién salida de un hervidero! No aspiro a que todo lo que hago guste y no dudes en meterme palo cuando algo no lo veas suficientemente vívido. (yo suelo hacerlo y a menudo me cuesta disgustos con la gente -espero que no ocurra contigo, amic).
Voy a darme un paseo por "Joana" esta noche. Me tomaré un ouzo y releeré al maestro... y acabaré sollozando como siempre...
Un fuerte abrazo camarada,
Vamos a por ellos amic!!!
Selam,
Filakia,

Νίκος-Εμμανουήλ dijo...

¡Qué me voy a ofender, nen! Si me has hecho un perfecto retrato en dos líneas.
Todos tenemos un pasado; y el mío ha estado gobernado por el miedo durante muchos, muchos años. Y es normal que ahora, que por fin me siento libre y puedo volar, lo haga intentando no meter demasiado ruído, no sea que alguien se moleste y me apunte con la recortada...
No, el miedo ya no me gobierna; pero sigo sin poder liberarme completamente de ese control y de esa contención que ponen límites a mi rebeldía... Es algo así como la diabetes: te das cuenta de que te ha tocado a ti y de que te irás con ella a la tumba.

P.S.: Para sintonizar plenamente contigo, esta noche ouzaki y "Joana" yo también!!!

Bonne nuit, mon ami!

ENRIC dijo...

Selam ve Selam Nikos,
Aquesta nit Ouzo "Joana" i Cheb Mami.
¡¡ la dolçor perfecta !!...

Hannibal Lecter dice: vuela, vuela pajarito, vuela... Y yo, que a menudo soy peor que él te digo: ¡rompe y ama, rasga y besa, corta y une, araña y hiere, suéltalo y sé, no mires a través del burqa jamás. Quema las riendas y escupe, de vez en cuando a alguna de esas bestias que nos rodean y nos torturan y no nos dejan vivir en paz.
La filosofía de los maestros: Nizar Kabbani:
"Híncame tus uñas rojas en el cuello,
no seas conmigo oveja ni cordero.
Resístame con toda tu astucia
cuando acudo a ti cual volcán encendido.
Los labios más hermosos son los que se rebelan,
los más feos los que siempre asienten".
¿lo ves? los maestros nos animan a romper el cristal. ¿podré yo algún día?...
Selam amic, Selam...

musa and Julia موسى وجوليا dijo...

thank you for your kind words and wishes..please keep following our progress as we prepare for the journey intellectually and physically..
musa and julia
http://medpeaceride.blogspot.com/

ENRIC dijo...

Merhaba Musa and Julia (It's also the name of my mother) dear friends,
I will search your steps in the way with great atention. Good lucky and have in mind I'm here if you need something.
Selam ve görüşürüz !!

Señor Insustancial dijo...

Lo suyo es simplemente "acojonante". Ahí queda eso...

Un abrazo.

ENRIC dijo...

Selam Mr.insustancial,
Bueeeenooooo, güzel only tuesday and thursday... hayır pazartesi, çarşamba,cuma ve hafta sonlari...
Un fuerte abrazo sustancial!!!